Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΩΚΙΔΟΣ κ.κ. ΘΕΟΚΤΙΣΤΟΣ ΚΑΛΕΙ ΜΕ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΤΟΥ ΣΕ ΑΥΤΟΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ

Αγαπητοί μου αδελφοί συμπρεσβύτεροι,
Η Χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είη μετά πάντων ημών.

Ως Επίσκοπος και Μητροπολίτης της τοπικής Εκκλησίας Φωκίδος, προσεύχομαι για όλους εσάς αδελφοί μου και για τις οικογένειές σας, που είστε οι εκλεκτοί μου συνεργάτες. Προσεύχομαι για την πνευματική και υλική προκοπή, τόσον εσάς όσον και των τέκνων σας. Προσεύχομαι, να σας χαρίζει ο Κύριός μας, υγεία ψυχής τε και σώματος.

Πρέπει να γνωρίζετε, ότι ο Επίσκοπός σας χαίρεται κάθε φορά που πληροφορείται, ότι προοδεύετε πνευματικά και υλικά. Η χαρά σας είναι και δική μου χαρά, η ευτυχία σας είναι και δική μου ευτυχία, αλλά και η θλίψη σας γίνεται δική μου θλίψη, ο πόνος σας γίνεται και δικός μου πόνος και τα δάκρυά σας γίνονται δικά μου δάκρυά.

Ως εξομολόγος και πνευματικός Πατέρας χιλιάδων ανθρώπων, πρέπει να σας ομολογήσω ότι συνάντησα πλήθος χριστιανών μας που καθημερινά κάνουν τον ανωτέρω αυτοέλεγχο της ψυχής τους, ενώπιον του Κυρίου μας. Όσες φορές δε, έβρισκαν ένοχο τον εαυτό τους προσέτρεχαν στο πετραχήλι μου για να καθαρισθούν ψυχικά και να λάβουν άφεση αμαρτιών, ώστε να συνεχίσουν τον πνευματικό τους αγώνα και την πνευματική τους πορεία προς την Βασιλεία του Θεού.

Εάν οι απλοί χριστιανοί μας αδελφοί μου, κάνουν αυτόν τον αυτοέλεγχο, εμείς ως ιερείς του αληθινού Θεού, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, πράττουμε άραγε καθημερινά αυτόν τον έλεγχο;

Όπως λέγει Άγιος Πατήρ της Εκκλησίας μας, εάν πρέπει κάθε άνθρωπος να εξετάζει και να ελέγχει καθημερινά τον εαυτό του, πολύ περισσότερο επιβάλλεται να το κάνει αυτό ο ιερέας του Υψίστου, διότι ο ιερέας δεν πρόκειται να δώσει λόγο στον Θεό μόνο για τις ατομικές του αμαρτίες, αλλά και για τις αμαρτίες των 30, 50, 100, 200, 500, 1000, 2000 ψυχών, οι οποίες ανήκουν στην ενορία του. Η ευθύνη μας για τους ενορίτες είναι τεραστία. Από την πιστή εκτέλεση των καθηκόντων του ιερέως ή μη, εξαρτάται κατά μεγάλο μέρος η σωτηρία ή η απώλεια των ψυχών των ενοριτών του. Δι’ αυτό κάθε ευλαβής και πιστός ιερέας πρέπει να θέτει συν τις άλλοις στον εαυτό του και τα εξής ερωτήματα: Προσέχω τον εαυτό μου; Προσέχω μέχρι και των μικροτέρων λεπτομερειών την καθημερινή συμπεριφορά μου, για να είμαι υπόδειγμα στους χριστιανούς μου, το φως και αλάτι του κόσμου; Όσες φορές Λειτουργώ, Λειτουργώ με συναίσθηση των φρικτών και Αγίων Μυστηρίων του Θεού; Εκτελώ τις πνευματικές οδηγίες του Επισκόπου μου; Ως τοπικός ποιμένας της ενορίας μου, φυλάττω το ποίμνιό μου από τους λύκους που είναι οι αιρετικοί, οι άθεοι και οι εχθροί της Εκκλησίας ή αδιαφορώ για τα όσα συμβαίνουν μέσα στην ενορία μου; Δείχνω ενδιαφέρον για τους πτωχούς, τους ανήμπορους, τους άστεγους, τους άνεργους, τους ασθενείς και τους φυλακισμένους ή αδιαφορώ; Εργάζομαι για να επανέλθει η αγάπη και η φιλία μεταξύ των ενοριτών μου που για κάποιους λόγους διέκοψαν να λέγουν ακόμη και την καλημέρα αναμεταξύ τους και η αγάπη τους ψυχράνθηκε; Έδειξα ενδιαφέρον, ώστε να προλάβω σε ζευγάρια που είχαν προβλήματα οικογενειακά να μην χωρίσουν και οδηγηθούν σε δικαστήρια και διαζύγια; Από τότε που ανέλαβα την ενορία ως κληρικός, αυξήθηκαν οι εκκλησιαζόμενοι πιστοί με την εκεί παρουσία μου ή μειώθηκαν; Έδειξα ενδιαφέρον να οδηγήσω κοντά στον Χριστό μας, όσους ζουν μακράν της Εκκλησίας μας είτε αυτά είναι παιδιά, είτε νέοι, είτε μεσήλικες, είτε γέροντες; Τι πνευματικό έργο έχω να παρουσιάσω και τι απολογία θα δώσω, εάν απόψε κληθώ να παραστώ ενώπιον του Κυρίου μου και ενώπιον του φρικτού βήματος του Χριστού μου;

Στη Θεία Λειτουργία μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων όταν ρίχνουμε το ζέον στο Άγιο Ποτήριο λέμε: «Ζέσις πίστεως πλήρης Πνεύματος Αγίου». Αυτή η ζώσα πίστη απουσιάζει από εμάς, απουσιάζει δυστυχώς απ’ τη καθημερινή ζωή μας. Σκεφτήκαμε ποτέ πως θα ήταν η ενορία μας, η Επισκοπή μας εάν σε αυτή τη θέση που υπηρετούμε εμείς σήμερα, υπηρετούσε ένας Άγιος Νεκτάριος, ένας Μέγας Αθανάσιος, ένας Ιωάννης Χρυσόστομος; Η διαφορά θα ήταν τεραστία, ασέληνος νύχτα η δική μας εποχή και ολόλαμπρη ημέρα η δική τους εποχή.

Δυστυχώς μόνο παράπονα ξέρουμε να κάνουμε για τον ηθικό ξεπεσμό του λαού μας. Αλλά πότε αδελφοί μου, ελέγξαμε τον εαυτό μας, μήπως είμαστε και εμείς συνυπεύθυνοι για αυτόν τον ξεπεσμό του λαού; Αναλογιστήκαμε άραγε ποτέ, το τι έργο θα κάναμε εάν είχαμε την ζώσα πίστη των αγίων εκείνων κληρικών, που υπηρέτησαν πριν από εμάς στη θέση που υπηρετούμε σήμερα εμείς;

Ως Επίσκοπός σας έχω χρέος να επαναλάβω τα λόγια του Κυρίου μας: «Κάθε δέντρο που δεν κάνει καρπούς καλούς, κόβεται και εις το πυρ βάλλεται» (Ματθ. Ζ’ 19). Και ήδη αυτό θα είχε συμβεί σε εμάς εάν δεν μεσολαβούσε το έλεος και η μακροθυμία του Θεού.

Μακροθυμεί ο Θεός προς όλους μας, διότι αναμένει τη μετάνοιά μας και τη διόρθωσή μας. Κατανοώ αγαπητοί μου συμπρεσβύτεροι, ότι η Μητροπολιτική μας περιφέρεια δια πολλούς λόγους ήταν επί σειρά ετών πνευματικά εγκαταλελειμμένη. Το γόητρο των περισσοτέρων κληρικών μας είχε καταπέσει. Ο λαός έβλεπε τον ιερό κλήρο του, μόνο ως τελεστές ιερών ακολουθιών και ως νεκροθάπτες. Η αδράνεια υπήρξε μεγάλη. Είναι ανάγκη να κερδηθεί ότι κατά το παρελθόν χάθηκε και είναι δυνατόν με την βοήθεια της Θείας Χάριτος, ό,τι ο διάβολος έχτιζε επί δεκαετίες να καταστραφεί και πάνω στα ερείπια του παλαιού κόσμου να οικοδομήσουμε εμείς έναν νέο κόσμο, τον κόσμο που θέλει ο Χριστός μας.

         Παρακαλώ όλους μας να εντείνουμε τις προσπάθειές μας για την πνευματική καλλιέργεια πρώτα του εαυτού μας και μετά του ποιμνίου μας. Από εμάς εξαρτάται η αύξηση της πνευματικής καρποφορίας του λαού μας. Όπως ο καλός γεωργός επισκέπτεται τον αγρό του καθημερινά και οργώνει αυτόν, απομακρύνει τις πέτρες, εκριζώνει τα αγκάθια και δημιουργεί αγαθή γη προς καλλιέργεια, το αυτό οφείλουμε να κάνουμε και εμείς πρώτα στη δική μας ψυχή και μετά στις ψυχές των ενοριτών μας. Όλα αλλάζουν με τη χάρη και βοήθεια του Θεού, όταν εμείς εργαστούμε με ιερό ζήλο και με ζέση πίστεως. Ας κάνουμε ξανά τους αγίους του ουρανού να χαίρονται, ας κάνουμε ξανά τους αγγέλους και αρχαγγέλους του Θεού να αγάλλονται, βλέποντας όλους εμάς να εργαζόμαστε με ζήλο στον αγρό και τον αμπελώνα του Κυρίου μας. Εμπρός αδελφοί μου, ας εργαστούμε για να φέρουμε στο φως του Χριστού στις ψυχές των ανθρώπων που ζουν μέσα στο σκοτάδι. Ας μετατρέψουμε τα μαύρα κοράκια σε λευκά περιστέρια, τους λύκους σε πρόβατα και τους αμαρτωλούς σε αγίους. Αυτό είναι το έργο των ιερέων μας, αυτό είναι το έργο της Εκκλησίας του Χριστού μας, να μετατρέπει το σκοτάδι σε φως, την κόλαση σε Παράδεισο την γη σε ουρανό. Ας εργαστούμε όλοι μας για τον Χριστό μας και τη Δόξα του Αγίου ονόματός Του και τότε Αυτός αντιδοξάσει ημάς, εν τη ημέρα τη μεγάλη και επιφανή της Δευτέρας Του Παρουσίας. Διότι σε Αυτόν ανήκει κάθε Δόξα, τιμή και προσκύνηση εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

                                                                                                                  Ο Μητροπολίτης σας
                                                                                                      Ο Φωκίδος Θεόκτιστος