Έχουν περάσει περίπου οκτώ χρόνια -λίγο παραπάνω- από τότε που στους δρόμους της Αθήνας έκαναν την εμφάνισή τους αφίσες ενός νέου υποψήφιου δημάρχου, διαφορετικού από τους εκείνους που είχαμε μέχρι τότε γνωρίσει, χωρίς γραβάτα αλλά με baby face και ημερομηνία γέννησης μετά τη Μεταπολίτευση.
Στις αφίσες του, κρατούσε ένα κομμάτι από παζλ ή ένα χαρτί που έγραφε το όνομά του, δίπλα ήταν το προεκλογικό του σλόγκαν: «Μπαίνουμε στο παιχνίδι».
Τέλος Γενάρη του 2015 και η ιστορία αποδεικνύει πως όποιος δεν πήρε πολύ σοβαρά το μήνυμα του τότε πολύ νέου Αλέξη Τσίπρα έκανε μεγάλο λάθος.
Στα 32 του μπήκε σε ένα παιχνίδι που ουσιαστικά γι' αυτόν είχε ξεκινήσει από το σχολείο, όταν με ήρεμο και καθαρό λόγο εκπροσωπούσε το μαθητικό κίνημα (στις καταλήψεις του '90). «Ηταν ο μόνος που μπορούσε να το κάνει» έχει πει γι' αυτόν ο παλιός συμμαθητής του Ματθαίος Τσιμιτάκης σε πορτραίτο που του είχε κάνει το BBC το 2012. «Ηταν πολύ καλά ενημερωμένος για ό,τι συνέβαινε στο εκπαιδευτικό σύστημα κι ήταν ο μόνος που μπορούσε να τα βγάλει πέρα με τον Τύπο».
Παλιοί καθηγητές του έχουν πει πως στο σχολείο ήταν ήσυχος. Καθόταν στο τελευταίο θρανίο και δεν μιλούσε παρά μόνο όταν τον ρωτούσαν γιατί δεν ήθελε να κάνει επίδειξη γνώσεων.
Τότε, στα σχολικά του χρόνια στους Αμπελόκηπους ήταν ερωτευμένος με την ΚΝΕ και τη μετέπειτα σύντροφο της ζωής του, Μπέτυ (τα δύο ενίοτε συνδυάζονταν, αφού μοιράζονταν τις ίδιες απόψεις) κι είχε ένα μικρό κόμπλεξ με τη μύτη του.
Αγαπούσε το ποδόσφαιρο (ιδίως τον Παναθηναϊκό), την «Ελευθεροτυπία» και τον «Αστερίξ», τις μηχανές και τις βόλτες στο κέντρο της Αθήνας. Κυρίως αγαπούσε τους αγώνες, θαύμαζε τον Τσε Γκεβάρα -τον οποίο έχει σήμερα κάδρο στο γραφείο του- κι ονειρευόταν να αλλάξει τον κόσμο.
Λίγο πριν κλείσει τα 41 του, όπως μεγάλα διεθνή media έχουν ήδη διαπιστώσει, είναι ο άνθρωπος που μπορεί να αλλάξει την Ευρώπη. Ο πανικός που έγινε χθες στο εκλογικό κέντρο όπου ψήφιζε όχι μόνο από Ελληνες, αλλά και από ξένους δημοσιογράφους, δείχνει ότι η Ευρώπη ήταν από τους πρώτους που αντιλήφθηκαν ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει μπει στο παιχνίδι...
Κατά καιρούς, τον έχουν χαρακτηρίσει «φόβητρο» (του ευρώ ή της Μέρκελ), «αυθάδη» και «τσόγλανο» (Θόδωρος Πάγκαλος), «Χάρι Πότερ», λαϊκιστή και υπέρμετρα φιλόδοξο, αλλά και ελπίδα, εκπρόσωπο μιας νέας γενιάς της Ευρώπης. Το Spiegel μάλιστα προ των εκλογών τον είχε χαρακτηρίσει «Ελβις Πρίσλεϊ», ως ένα νέο ροκ σταρ της Αριστεράς.
Πάντως, ένα από τα πρώτα παρατσούκλια που απέκτησε μετά την ενήλικη είσοδό του στην πολιτική ήταν «πατροκτόνος». Ο Αλέξης Τσίπρας μπήκε στην πολιτική ως cool Αλέξης, όμως έκτοτε δεν φοβήθηκε καμία σύγκρουση -ούτε καν με τον μέντορά του. Οπως είχε πει κι ο Τσε Γκεβάρα «είναι θλιβερό να μην έχεις φίλους, αλλά είναι ακόμα πιο θλιβερό να μην έχεις εχθρούς...».
Η πορεία του στην κεντρική πολιτική σκηνή στάθηκε ιλιγγιώδης. Από την ΚΝΕ έφυγε στην Γ' Λυκείου, αλλά παρέμεινε ενεργός στο φοιτητικό κίνημα πια -μετά την είσοδό του στο Πολυτεχνείο στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών- με την ένταξή του στον Συνασπισμό. Ταυτόχρονα εργαζόταν ως μηχανικός με μπλοκάκι μέχρι να ανοίξει με μέλη της οικογένειας του τη δική τους τεχνική εταιρεία
Τα προσόντα του κάποτε 17άρη που είχε σταθεί επαρκώς απέναντι στην Παναγιωταρέα κι είχε πλέον 30αρήσει, εκτίμησε πρώτος ο Αλέκος Αλαβάνος, ο οποίος τον επέλεξε για τον Δήμο της Αθήνας το 2006. Βγήκε τρίτος με ποσοστά 10,51%, ενώ είχε ήδη αποκτήσει το χαρακτηρισμό το «θείο βρέφος», ο εκλεκτός για την επόμενη μέρα της ανανεωτικής αριστεράς.
Το 2008 εξελέγη πρόεδρος του κόμματος του Συνασπισμού (με 70% απέναντι στο 28% του Κουβέλη), ενώ ο Αλαβάνος παρέμεινε πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Το 2009 τέθηκε επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ και εξελέγη στη Βουλή την ώρα που το κόμμα περιορίστηκε στο φτωχό 4,6%.
Οι εσωτερικές διαμάχες και διασπάσεις που ακολούθησαν θα μπορούσαν να είναι το τέλος, ήταν όμως η αρχή.
Ηταν η πρώτη, όχι όμως η μοναδική μεγάλη σύγκρουση. Ο θαυμαστής του Τσε Γκεβάρα είχε μπει για τα καλά στο παιχνίδι. Το 2012 εισπράττει τον θαυμασμό και τον φθόνο οδηγώντας τον ΣΥΡΙΖΑ στον τίτλο του δεύτερου κόμματος. Λιγότερο από τρία χρόνια μετά κάνει το απίθανο δυνατό: πρώτη φορά αριστερά.
Ως ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει με διαφορά τις εκλογές και φέρνει για πρώτη φορά την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης σε ένα κόμμα που προέρχεται από την αριστερά.
Ο,τι δεν κατάφεραν στη σύγχρονη ιστορία μεγάλες φυσιογνωμίες, το πετυχαίνει αξιοποιώντας τη συγκυρία και τις εξελίξεις στη χώρα ο κάποτε αποκαλούμενος -χαϊδευτικά έως υποτιμητικά- cool Αλέξης. Χωρίς καν να χρειαστεί να βάλει γραβάτα...
Βρέθηκε και διέπρεψε στο προσκήνιο της πολιτικής χωρίς να αλλάξει συνήθειες (μέχρι πριν από δύο χρόνια κυκλοφορούσε με την αγαπημένη του μηχανή, μια 600άρα BMW). Παρέμεινε αντικομφορμιστής και νέος -κι ας 40άρισε τον περασμένο Ιούλιο.
Το αποκαλούμενο life style, η κοσμική ζωή δεν τον συγκίνησαν ποτέ. «Είναι αντικομφορμιστής στην πραγματικότητα, όχι για τις εντυπώσεις» είχε πει γι' αυτόν στο παρελθόν ο Γρηγόρης Ψαριανός, αναφέροντας κοινές αναμνήσεις από ξενύχτια, μπαρ, αλκοόλ και συζητήσεις. Ο ίδιος λέει με καμάρι ότι είναι περήφανος γιατί «...έχω προσπαθήσει πολύ, και έχω καταφέρει να μη συγκαταλέγομαι ούτε στους celebrity ούτε στους ωραίους της πολιτικής ζωής αλλά στους ανθρώπου που έχουν κάτι να καταθέσουν»
Δεν μπήκε σε στερεότυπα κλισέ, δέθηκε για το εξώφυλλο περιοδικού των Schooligans (στο οποίο αποκάλυψε ότι χρησιμοποίησε «βύσμα» στο στρατό), έφτασε σε debate πολιτικών αρχηγών με τσαντάκι – μπανάνα στη μέση κι έκανε ακριβώς αυτή τη διαφορετικότητα, προσόν και σύμβολο ανανέωσης
Κι αν κάποια στερεότυπα ακολούθησε ήταν αυτά του αριστερού, που δεν πιστεύει στον Θεό (το περασμένο καλοκαίρι επισκέφτηκε το Αγιο Ορος ακολουθώντας με σεβασμό τα τελετουργικά, χωρίς να κρύβει την έλλειψη πίστης του), δεν δέχεται τις κοινωνικές συμβάσεις (δεν έχει παντρευτεί -έχει συνάψει σύμφωνο συμβίωσης- ούτε έχει βαφτίσει τα παιδιά του), αγαπά τις παρέες, τις συζητήσεις με φίλους, το θέατρο και τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο.
Σήμερα ζει στην Κυψέλη στην οδό Αρμονίας, μαζί με τη γυναίκα του και τους δυο γιους του. Παρέμεινε πιστός στην αγαπημένη του σχολείου Μπέτυ και στον αγαπημένο του ήρωα Ερνέστο Τσε Γκεβάρα -γι' αυτό και βάφτισε τον μικρό γιο του, Ερνέστο.
Κι η πορεία του από την θέση ενός πιτσιρικά «καταληψία» -που θα έλεγε με περιφρόνηση ο Αδωνις Γεωργιάδης- στην θέση του πρώτου πρωθυπουργού από την Αριστερά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, δείχνει πώς ακολούθησε τη φράση του αγαπημένου του ήρωα: «Η επανάσταση δεν είναι ένα μήλο που πέφτει όταν ωριμάζει. Πρέπει εσύ να το κάνεις να πέσει».
Μένει να συνεχίσει να την ακολουθεί...
Στις αφίσες του, κρατούσε ένα κομμάτι από παζλ ή ένα χαρτί που έγραφε το όνομά του, δίπλα ήταν το προεκλογικό του σλόγκαν: «Μπαίνουμε στο παιχνίδι».
Τέλος Γενάρη του 2015 και η ιστορία αποδεικνύει πως όποιος δεν πήρε πολύ σοβαρά το μήνυμα του τότε πολύ νέου Αλέξη Τσίπρα έκανε μεγάλο λάθος.
Στα 32 του μπήκε σε ένα παιχνίδι που ουσιαστικά γι' αυτόν είχε ξεκινήσει από το σχολείο, όταν με ήρεμο και καθαρό λόγο εκπροσωπούσε το μαθητικό κίνημα (στις καταλήψεις του '90). «Ηταν ο μόνος που μπορούσε να το κάνει» έχει πει γι' αυτόν ο παλιός συμμαθητής του Ματθαίος Τσιμιτάκης σε πορτραίτο που του είχε κάνει το BBC το 2012. «Ηταν πολύ καλά ενημερωμένος για ό,τι συνέβαινε στο εκπαιδευτικό σύστημα κι ήταν ο μόνος που μπορούσε να τα βγάλει πέρα με τον Τύπο».
Παλιοί καθηγητές του έχουν πει πως στο σχολείο ήταν ήσυχος. Καθόταν στο τελευταίο θρανίο και δεν μιλούσε παρά μόνο όταν τον ρωτούσαν γιατί δεν ήθελε να κάνει επίδειξη γνώσεων.
Τότε, στα σχολικά του χρόνια στους Αμπελόκηπους ήταν ερωτευμένος με την ΚΝΕ και τη μετέπειτα σύντροφο της ζωής του, Μπέτυ (τα δύο ενίοτε συνδυάζονταν, αφού μοιράζονταν τις ίδιες απόψεις) κι είχε ένα μικρό κόμπλεξ με τη μύτη του.
Αγαπούσε το ποδόσφαιρο (ιδίως τον Παναθηναϊκό), την «Ελευθεροτυπία» και τον «Αστερίξ», τις μηχανές και τις βόλτες στο κέντρο της Αθήνας. Κυρίως αγαπούσε τους αγώνες, θαύμαζε τον Τσε Γκεβάρα -τον οποίο έχει σήμερα κάδρο στο γραφείο του- κι ονειρευόταν να αλλάξει τον κόσμο.
Λίγο πριν κλείσει τα 41 του, όπως μεγάλα διεθνή media έχουν ήδη διαπιστώσει, είναι ο άνθρωπος που μπορεί να αλλάξει την Ευρώπη. Ο πανικός που έγινε χθες στο εκλογικό κέντρο όπου ψήφιζε όχι μόνο από Ελληνες, αλλά και από ξένους δημοσιογράφους, δείχνει ότι η Ευρώπη ήταν από τους πρώτους που αντιλήφθηκαν ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει μπει στο παιχνίδι...
Κατά καιρούς, τον έχουν χαρακτηρίσει «φόβητρο» (του ευρώ ή της Μέρκελ), «αυθάδη» και «τσόγλανο» (Θόδωρος Πάγκαλος), «Χάρι Πότερ», λαϊκιστή και υπέρμετρα φιλόδοξο, αλλά και ελπίδα, εκπρόσωπο μιας νέας γενιάς της Ευρώπης. Το Spiegel μάλιστα προ των εκλογών τον είχε χαρακτηρίσει «Ελβις Πρίσλεϊ», ως ένα νέο ροκ σταρ της Αριστεράς.
Πάντως, ένα από τα πρώτα παρατσούκλια που απέκτησε μετά την ενήλικη είσοδό του στην πολιτική ήταν «πατροκτόνος». Ο Αλέξης Τσίπρας μπήκε στην πολιτική ως cool Αλέξης, όμως έκτοτε δεν φοβήθηκε καμία σύγκρουση -ούτε καν με τον μέντορά του. Οπως είχε πει κι ο Τσε Γκεβάρα «είναι θλιβερό να μην έχεις φίλους, αλλά είναι ακόμα πιο θλιβερό να μην έχεις εχθρούς...».
Η πορεία του στην κεντρική πολιτική σκηνή στάθηκε ιλιγγιώδης. Από την ΚΝΕ έφυγε στην Γ' Λυκείου, αλλά παρέμεινε ενεργός στο φοιτητικό κίνημα πια -μετά την είσοδό του στο Πολυτεχνείο στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών- με την ένταξή του στον Συνασπισμό. Ταυτόχρονα εργαζόταν ως μηχανικός με μπλοκάκι μέχρι να ανοίξει με μέλη της οικογένειας του τη δική τους τεχνική εταιρεία
Τα προσόντα του κάποτε 17άρη που είχε σταθεί επαρκώς απέναντι στην Παναγιωταρέα κι είχε πλέον 30αρήσει, εκτίμησε πρώτος ο Αλέκος Αλαβάνος, ο οποίος τον επέλεξε για τον Δήμο της Αθήνας το 2006. Βγήκε τρίτος με ποσοστά 10,51%, ενώ είχε ήδη αποκτήσει το χαρακτηρισμό το «θείο βρέφος», ο εκλεκτός για την επόμενη μέρα της ανανεωτικής αριστεράς.
Το 2008 εξελέγη πρόεδρος του κόμματος του Συνασπισμού (με 70% απέναντι στο 28% του Κουβέλη), ενώ ο Αλαβάνος παρέμεινε πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Το 2009 τέθηκε επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ και εξελέγη στη Βουλή την ώρα που το κόμμα περιορίστηκε στο φτωχό 4,6%.
Οι εσωτερικές διαμάχες και διασπάσεις που ακολούθησαν θα μπορούσαν να είναι το τέλος, ήταν όμως η αρχή.
Ηταν η πρώτη, όχι όμως η μοναδική μεγάλη σύγκρουση. Ο θαυμαστής του Τσε Γκεβάρα είχε μπει για τα καλά στο παιχνίδι. Το 2012 εισπράττει τον θαυμασμό και τον φθόνο οδηγώντας τον ΣΥΡΙΖΑ στον τίτλο του δεύτερου κόμματος. Λιγότερο από τρία χρόνια μετά κάνει το απίθανο δυνατό: πρώτη φορά αριστερά.
Ως ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει με διαφορά τις εκλογές και φέρνει για πρώτη φορά την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης σε ένα κόμμα που προέρχεται από την αριστερά.
Ο,τι δεν κατάφεραν στη σύγχρονη ιστορία μεγάλες φυσιογνωμίες, το πετυχαίνει αξιοποιώντας τη συγκυρία και τις εξελίξεις στη χώρα ο κάποτε αποκαλούμενος -χαϊδευτικά έως υποτιμητικά- cool Αλέξης. Χωρίς καν να χρειαστεί να βάλει γραβάτα...
Βρέθηκε και διέπρεψε στο προσκήνιο της πολιτικής χωρίς να αλλάξει συνήθειες (μέχρι πριν από δύο χρόνια κυκλοφορούσε με την αγαπημένη του μηχανή, μια 600άρα BMW). Παρέμεινε αντικομφορμιστής και νέος -κι ας 40άρισε τον περασμένο Ιούλιο.
Το αποκαλούμενο life style, η κοσμική ζωή δεν τον συγκίνησαν ποτέ. «Είναι αντικομφορμιστής στην πραγματικότητα, όχι για τις εντυπώσεις» είχε πει γι' αυτόν στο παρελθόν ο Γρηγόρης Ψαριανός, αναφέροντας κοινές αναμνήσεις από ξενύχτια, μπαρ, αλκοόλ και συζητήσεις. Ο ίδιος λέει με καμάρι ότι είναι περήφανος γιατί «...έχω προσπαθήσει πολύ, και έχω καταφέρει να μη συγκαταλέγομαι ούτε στους celebrity ούτε στους ωραίους της πολιτικής ζωής αλλά στους ανθρώπου που έχουν κάτι να καταθέσουν»
Δεν μπήκε σε στερεότυπα κλισέ, δέθηκε για το εξώφυλλο περιοδικού των Schooligans (στο οποίο αποκάλυψε ότι χρησιμοποίησε «βύσμα» στο στρατό), έφτασε σε debate πολιτικών αρχηγών με τσαντάκι – μπανάνα στη μέση κι έκανε ακριβώς αυτή τη διαφορετικότητα, προσόν και σύμβολο ανανέωσης
Κι αν κάποια στερεότυπα ακολούθησε ήταν αυτά του αριστερού, που δεν πιστεύει στον Θεό (το περασμένο καλοκαίρι επισκέφτηκε το Αγιο Ορος ακολουθώντας με σεβασμό τα τελετουργικά, χωρίς να κρύβει την έλλειψη πίστης του), δεν δέχεται τις κοινωνικές συμβάσεις (δεν έχει παντρευτεί -έχει συνάψει σύμφωνο συμβίωσης- ούτε έχει βαφτίσει τα παιδιά του), αγαπά τις παρέες, τις συζητήσεις με φίλους, το θέατρο και τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο.
Σήμερα ζει στην Κυψέλη στην οδό Αρμονίας, μαζί με τη γυναίκα του και τους δυο γιους του. Παρέμεινε πιστός στην αγαπημένη του σχολείου Μπέτυ και στον αγαπημένο του ήρωα Ερνέστο Τσε Γκεβάρα -γι' αυτό και βάφτισε τον μικρό γιο του, Ερνέστο.
Κι η πορεία του από την θέση ενός πιτσιρικά «καταληψία» -που θα έλεγε με περιφρόνηση ο Αδωνις Γεωργιάδης- στην θέση του πρώτου πρωθυπουργού από την Αριστερά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, δείχνει πώς ακολούθησε τη φράση του αγαπημένου του ήρωα: «Η επανάσταση δεν είναι ένα μήλο που πέφτει όταν ωριμάζει. Πρέπει εσύ να το κάνεις να πέσει».
Μένει να συνεχίσει να την ακολουθεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου