Με λένε Ελλάδα

Σου μιλάω ψιθυριστά να μη μας ακούσουν. Θα σου πω κι εγώ την ιστορία της καταστροφής μου. Με λίγα λόγια.

Κάποτε είχα μια συναίσθηση της ιστορικής αξίας μου, ήμουν πτωχή πλην τίμια. Πολέμησα για να μεγαλώσω. Πολέμησα στους Βαλκανικούς. Πολέμησα για τη μεγάλη ιδέα στη Μικρά Ασία. Έστω και αν έσπασα τα μούτρα μου δεν το έβαλα κάτω. Πολέμησα στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και αντιστάθηκα. Ξυπνούσαν μνήμες που με συνέδεαν με το παρελθόν.

Μετά άρχισε ο ξεπεσμός μου. Ο γελοίος εμφύλιος των αριστερών με τους δεξιούς που σφάζονταν με τα κονσερβοκούτια. Η ανοικοδόμηση με τις γελοίες πολυκατοικίες, η πιο άσχημη πρωτεύουσα σε όλη την Ευρώπη. Η Χούντα. Το ΠΑΣΟΚ. Τα λαμόγια στην εξουσία. Το «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα». Ο Κοσκωτάς. Ο Μητσοτάκης. Οι κοριοί. Το χρηματιστήριο του ’99. Όλοι αυτοί που δεν μπήκαν φυλακή. Μαζί και οι παπαγάλοι. Ο Σημίτης με τον Κόκκαλη και τον Μπόμπολα. Οι λιμουζίνες και τα μπουζούκια σε μια χώρα που δεν παράγει τίποτα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι. Οι λαϊκιστές στην εξουσία. Πράσινοι και μπλε. Διορίστε, διορίστε, χώστε, φάτε. Σαν να μην έφταναν οι παραπάνω, μπήκαν στο χορό και οι συνδικαλιστές. Οι ληστοτραπεζίτες. Οι Αλβανοί και οι σφαγές. Οι χουλιγκάνοι και τα επεισόδια. Οι κουκουλοφόροι και οι κουλτουριάρηδες αριστεροί της πλάκας υποστηρικτές τους. Οι αριστεροί με τις δεξιές τσέπες στην ΕΡΤ.
Οι υπουργοί και οι μίζες. Η Ζίμενς, ο Τσουκάτος. Οι εισαγγελείς που δεν έβαλαν κανέναν στη φυλακή. Οι τρομοκράτες που έπιασαν τη «17 Νοέμβρη», η οποία ήταν λιγότερο τρομοκρατική από το Σύστημα που με τρομοκρατεί φιλαράκι.

Ο Γιωργάκης, που ποτέ δεν θα γίνει «Γιώργος» με το «λεφτά υπάρχουν», αφού λεφτά δεν υπήρχαν, ή μάλλον αυτά που υπήρχαν φρόντισαν να τα φάνε. Σε εξοπλιστικά, σε υποβρύχια που γέρνουν, σε προμήθειες στρατιωτικών και πολιτικών όλων των παρατάξεων. Άλλοι τα παίρναν για να υπογράψουν, και άλλοι για να μη φωνάξουν. Τα δανεικά. Τα δανεικά. Τα δανεικά. Ποια δανεικά; Τα πραγματικά δανεικά είναι τα λεφτά του ελληνικού λαού που φαγωθήκανε από τους διάφορους, και τώρα αναγκασμένοι, και πισθάγκωνα δεμένοι, υπογράφουν μνημόνια. Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα. Υπάλληλοι είστε κύριοι. Και κακοπληρωμένοι μάλιστα, γιατί το κακό που προξενείτε δεν ξεπληρώνεται με τίποτα. Αυτό που κάνετε έχει όνομα, δηλαδή Εθνική Προδοσία.

Μετά ήρθε το «τρίδυμο των εθνοσωτήρων». Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποτελειώσουν το ήδη διαλυμένο σύστημα. Στον πρώτο χρόνο η κολοτούμπα με την αποχώρηση του Κουβέλη δημιούργησε το νέο προτεκτοράτο Σαμαρά – Βενιζέλου, και ο χορός καλά κρατεί. Απολιθώματα. Με τούτα και με κείνα με διαλύσανε φιλαράκι.

Και για το τέλος το καλύτερο, αγαπητέ. Το ευκαιριακό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που η άνοδος του ποσοστού του οφείλεται κυρίως στην κάθετη πτώση του πάλαι ποτέ κραταιού και διαπλεκόμενου ΠΑΣΟΚ, αφού μεγάλο ποσοστό των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ που καταλήστεψαν τον ελληνικό λαό. Ένα κόμμα συνιστωσών, εντελώς «χριστιανικό», (σαν να βλέπω τον Παπαδημούλη να φτύνει τον κόρφο του), αφού δεν ξέρει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά του. Ένα κόμμα αριστερό στα λόγια, μα δεξιό στις τσέπες των στελεχών του, που φροντίζουν να παίρνουν εφάπαξ ενός εκατομμυρίου ευρώ, και δεν κοκκινίζουν. Πολλές ελπίδες δεν έχω και γι’ αυτούς. Στην ουσία καθόλου δεν διαφέρουν, ακόμα και ο λόγος τους, είναι το ίδιο ξύλινος και πολιτικάντικος. Μιλούν δίχως να λένε τίποτα, αοριστολογούν μην τυχόν και κατά λάθος εκτεθούν, ή Θεός φυλάξοι, δεσμευτούν.

Είμαι μια βιασμένη και τρομοκρατημένη. Μου κλωτσάνε τα ομόλογα λες και είναι βρωμόχαρτα, με έχουν κάνει σκουπίδι. Με κράζουν οι Γερμανοί, με κράζουν σε όλα τα κανάλια της γης, ο υπουργός οικονομικών της Πορτογαλίας πρόσφατα δήλωσε «μη μας συγκρίνετε, εμείς δεν είμαστε Ελλάδα»!

Πιάνουν το όνομά μου στο στόμα τους όλοι, διότι εγώ έγινα η πιο βρωμιάρα απ’ όλους. Είναι να τρελαίνεσαι, είναι να παραληρείς… Θα σου έγραφα κι άλλα, έχω πολλά να σου πω, αλλά θέλω να δω τώρα TV των εργολάβων και των εφοπλιστών, που με έχει αποβλακώσει τελείως. Το μεσημέρι βλέπω κουτσομπολίστικα διότι εκεί δεν μιλάνε για εμένα και ξεχνιέμαι. Αποβλακώνομαι ακόμα πιο πολύ.

Έχω τα ωραιότερα στήθη που είναι σαν νησιά, τα ωραιότερα μάτια που είναι σαν θάλασσες, τα ωραιότερα οπίσθια που είναι σαν βουνά, αλλά δεν με γουστάρει πια κανένας. Διότι είμαι βρώμικη, με βίασαν όλοι.

Και δεν υπάρχει ΕΝΑΣ αρσενικός, ΕΝΑΣ πολιτικός να τους διαολοστείλει όλους αυτούς που με βιάσανε και να τους κλείσει φυλακή. Δεν υπάρχει ένας εισαγγελέας.

Τι να σου πω φίλε, είμαι εξουθενωμένη….

Παναγιώτης  Χριστοδουλάκης,
Πανεπιστημιακός