ΓΙΑΤΙ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ…

 

(που ουσιαστικά θα είναι η πρώτη)

 

Χρ. Βανδώρος

«Θα σας γδάρουν σαν λαγούς και θα ανεμίζουν τα τομάρια σας στους Podemos».

Με αυτό τον τίτλο, και με υπότιτλο: «Στο φως η μυστική συνάντηση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε με τον Πόλ Τόμσεν που καθόρισε την τύχη της Ελλάδας και τη μοίρα του κ. Τσίπρα».

αναρτήθηκε άρθρο στην ιστοσελίδα του Βήματος που υπογράφει ο κ. Α. Καρακούσης .

Σύμφωνα με τα παραπάνω, τα οποία είχαν «ταχυδρομηθεί» αρμοδίως  στον Α.Τσίπρα αρκετά πριν τις εκλογές του Γενάρη τόσο από τον Γερμανικό παράγοντα όσο και από αντίστοιχο ελληνικό δρόμο, το σχέδιο της αριστερής παρένθεσης στην χώρα και στην Ευρώπη (Podemos) είχε πολλαπλώς  επεξεργαστεί από την ντόπια και Ευρωπαϊκή νεοφιλελεύθερη ολιγαρχία. Δημιούργησαν τις συνθήκες εγκλωβισμού του ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον επέμενε να βρεθεί στην κυβέρνηση, ώστε να αποτελέσει στην καλλίτερη περίπτωση μια σύντομης διάρκειας  διαχειρήσιμη πολιτική δύναμη .

Τι θα μπορούσε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας;

Μα προφανώς τα αυτονόητα. Αυτά που τόσα χρόνια η αριστερά στην Ελλάδα (και όχι μόνο) κάνει.

Να καταγγέλλει στον υψηλότερο τόνο και να βάζει την ουρά στα σκέλια, γιατί «…τα σταφύλια είναι κρεμαστάρια…» και «ο υποκειμενικός παράγοντας ανώριμος».

 

Να βγάζει φλάς αριστερά και να αφήνει το κάρο καθαρό και αμόλυντο στο πολιτικό παρκινγκ των συνταξιούχων πολιτικών του «εμείς τα λέγαμε», «ο λαός κοιμάται» και  «καλά να πάθετε».

Άλλωστε, η μέχρι τώρα «κυβερνητική» εμπειρία της αριστεράς στην αυτοδιοίκηση και στα συνδικάτα τίποτε το ανατρεπτικό δεν προοιώνιζε.

Μήπως λοιπόν ήταν προτιμότερο το στρίβειν διά του αρραβώνος;

Στη διάθεση του Τσίπρα, χίλια δυο τερτίπια και άλλα τόσα συνδικαλιστικά κόλπα μπορούσαν να επιστρατευτούν ώστε οι εκλογές του Ιανουαρίου να μην γίνονταν. Καταρχάς, μπορούσε να συμφωνήσει σε πρόεδρο της Δημοκρατίας και μάλιστα σε άτομο προοδευτικής κατεύθυνσης τον οποίο θα ήταν δυνατόν να στηρίξουν και ευρείες πολιτικές δυνάμεις, ώστε να απεγκλωβιστεί το ζήτημα της Προεδρίας από την διακυβέρνηση της χώρας άρα και τις εκλογές του Γενάρη. Μπορούσε ακόμη να δημιουργήσει συνθήκες μέσα από τ
ις οποίες θα καθιστούσε δύσκολη ως αδύνατη την νίκη στις εκλογές πχ βάζοντας την τελευταία στιγμή θέμα αναγκαστικού εσωτερικού δανεισμού (Μ. Βασιλάκης 4-9-2015).

  Θα ήταν σωστή μια τέτοια τακτική; Θα ήταν σωστό στο όνομα της καθαρότητας –ποιάς άραγε;- να αρνιόταν την συνάντηση με την ιστορική πραγματικότητα; Να παραμείνει στην ασφάλεια της αντιπολίτευσης; Και μόνο το ότι ανέλαβε τις ευθύνες διακυβέρνησης στη πιο δύσκολη στιγμή της πολιτικής ιστορίας του τόπου, αξίζει το λιγότερο το σεβασμό μας.

 

Καλά θα ρωτήσει κάποιος καλοπροαίρετα. Τι κερδήθηκε και ποιά τα εχέγγυα ότι θα τα καταφέρουμε από εδώ και πέρα μέσω του ΣΥΡΙΖΑ; Ε λοιπόν ναι… Το πρώτο και κύριο που έχει απόλυτη αξία είναι η σχετική σταθεροποίηση της χώρας, έστω και βραχυπρόθεσμα, έστω και μέσα από τη συμφωνία συνθηκολόγησης.

  Το δεύτερο: Η αναγκαστική συνειδητοποίηση, μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη των συνθηκών που οδήγησαν στην συστημική κρίση των τελευταίων χρόνων, την δύσκολη πορεία απεμπλοκής και τις πολιτικές δυνάμεις που από εδώ και πέρα μπορούν να οδηγήσουν σε αντινεοφιλελεύθερη διέξοδο. Αν δεν συνειδητοποιήσεις τα αίτια, δεν ορίσεις το διεθνές περιβάλλον, δεν καταλήξεις στον τρόπο διεμβόλισης των εσωτερικών παραγόντων που δρουν αντιθετικά στα συμφέροντα της χώρας και του λαού, δεν μπορείς να ξεπεράσεις το πρόβλημα. Η 7μηνη παρουσία του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ   στην κυβέρνηση, χωρίς να ελέγχουν την παραμικρή μονάδα στο πολυπλόκαμο, διεφθαρμένο, διαπλεκόμενο σύστημα εξουσίας, το οποίο ήταν και είναι σάρκα εκ της σαρκός του μαύρου πολιτικού συστήματος που απαιτεί να ξαναγυρίσει, πιστεύουμε ότι αποτέλεσε την αναγκαία συνθήκη ωρίμανσης του.

  ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΛΕΣ

Κάθε φορά το ερώτημα του ποιητή  μπροστά στις εκλογές. Αυτή την φορά όμως οι πολίτες έχουν ανάγκη και από ένα δεύτερο: 

  ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ

Η επάνοδος της αντίδρασης (με όποιο προσωπείο) θα είναι καταστροφική όχι μόνο για την αριστερά αλλά για την Ελλάδα σαν χώρα και το λαό. Αυτό διότι το μόνο που θα κάνει είναι να ολοκληρώσει την λεηλασία που εδώ και 10δες χρόνια πραγματοποιεί. Η κρατικοδίαιτη παρασιτική αστική τάξη της χώρας θα επιδοθεί σε αγώνα ταχύτητας με τους ξένους, προκειμένου να αλώσει και τις τελευταίες πηγές πλούτου. Από την άλλη μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει ξεκάθαρα να προδιαγράψει ΤΩΡΑ τα 1-2 ανυποχώρητα επίπεδα, βάση των οποίων θα μπορέσουμε προωθώντας αστικοδημοκρατικά κατ ουσία ζητήματα (διαφάνεια-ρεμούλα, δημ Διοίκηση κτλ), να οδηγηθούμε σε ανώτερο επίπεδο.

  Η ικανή συνθήκη θα προκύψει από την μεγαλύτερη δυνατή εκλογική επιτυχία των συνδυασμών του ΣΥΡΙΖΑ συγχρόνως με την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα στην κατεύθυνση υπεράσπισης του κοινωνικού κράτους.

  Ουσιαστικά δεν πρόκειται για δεύτερη ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μετά και τα γεγονότα του καλοκαιριού, για πρώτη και ίσως τελευταία ευκαιρία  για διέξοδο από τα μνημόνια και ρήγματα στην Ευρώπη.

Αξίζει να δώσουμε την μάχη και να την κερδίσουμε.

Ειδικά στις μονοεδρικές, όπου το κόμμα ΛΑΕ «δουλεύει» αντικειμενικά (και ίσως όχι μόνο!!!) υπέρ της Νέας Δημοκρατίας, ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας όλοι. 

Γιατί ρεαλισμός είναι η αναγνώριση της πραγματικότητας και όχι η υποταγή σε αυτήν αλλά η μεθοδευμένη ανατροπή της!!